Czy masz skłonność do utrudniania sobie życia? Ja niestety mam. To cała ja!
Zdarza mi się w wkręcić w coś, co potem ma wpływ na to, jak realizuję to, co sobie założyłam długoterminowo. Jak studia psychologiczne, które trwają 5 lat.
Tu upraszczam
Staram się dbać o to, by bez stresu móc realizować marzenia, by nic mnie od nich nie odciągało:
- minimalizuję szafę, biblioteczkę – mniej gratów, mniej sprzątania i dbania
- usprawniam sprawy domowe (drobnostki jak przyszycie zawieszek do ręczników, które dotąd spadały z haczyków)
- wyczytuję czytnik i biblioteczkę
Oczywiście nie da się przewidzieć wszystkiego, ale miło, kiedy człowiek ma po prostu mniej na głowie, by zająć się TYM, CO NAPRAWDĘ WAŻNE.
Tam sobie utrudniam
Nie da się jednak żyć bez spontanu. Bez pomysłów, bez idei fix. Mam nadzieję, że nie jestem sama. Jestem?
Refleksja, że utrudniłam sobie życie, przychodzi po czasie. Moja starsza siostra mówi, że ktoś mądry kiedyś powiedział, że kiedy wreszcie nauczymy się wszystkiego o życiu, przychodzi pora na umieranie. No kurdę! Kto to powiedział?
Dobrze, że mam syna z Zespołem Aspergera. Zawsze szczery i logiczny, wyleje mi na głowę kubeł zimnej wody właśnie wtedy, gdy tego najbardziej potrzebuję!
Zobaczyłam w kwiaciarni na starówce pięknego kaktusa. Właściwie oglądam go regularnie. To taki kaktus z Dzikiego Zachodu, wiecie, taki z Tytusa, Romka i Atomka na Dzikim Zachodzie. Wysoki kaktus. Piękny kaktus! Kaktusicho.
Jeny, jak on pięknie by wyglądał u mnie w domu! Cudo.
To nic, że mam kilka aloesów, drzewka szczęścia i już nie ogarniam towarzystwa. To się w ogóle nie liczy.
Będę hodować kaktusy!
Tak mówię, nie inaczej.
– Jeny, będę hodować kaktusy. Poproszę tatę, żeby mi na urodziny kupował kaktusy, zamiast czekoladek – mówię do Syna.
– Tylko ty potrafisz tak sobie utrudniać życie. Chcesz hodować kaktusy a potem będziesz narzekać, że musisz się nimi zajmować.
Wypisz wymaluj ja.
Zwłaszcza, gdy kumulują się zajęcia 🙂
Kwiaty są wtedy takim moim wyrzutem sumienia. Patrzę znad książek i widzę, że się proszą o prysznic, że wołają o rozsadzenie.
Co będzie, gdy zacznę hodować kaktusy? Czy utrudnię sobie życie?
Czy też będę miała, gdzie popatrzeć, by oko odpoczęło?
Patrzę na moje kwiaty, są krnąbrne, ciągle je rozsadzam a jak coś odpadnie, to żal mi, bo przecież mogłoby się ukorzenić.
Więc jest to pewien kłopot.
Mieć ciastko i je zjeść.
Mieć kaktusy i jednocześnie nie musieć się nimi zajmować.
Czy tylko ja tak mam?
Napisz, że nie. Proszę 🙂