Dziś znów psychologia po czterdziestce: pytania i odpowiedzi. Bardzo się cieszę, że blog inspiruje i że jest w nas moc do zmieniania tego przekonania, że nic, tylko trumna. Bo czterdziecha. Albo gorzej: trzydziecha. Pytacie, więc odpowiadam 🙂
1. Co zamierzasz robić po psychologii?
Psychologia po czterdziestce ma sens zarówno wtedy, gdy chcesz pracować jako psycholog, jak i wtedy, gdy robisz ją dla siebie.
Chcę pracować jako psycholog i chcę maksymalnie wykorzystać całą wiedzę w moim życiu.
Wybrałam specjalność edukacyjno-wychowawczą, która przygotowuje mnie do tego, żeby zapobiegać problemom, edukować, wspierać – zarówno dorosłych, jak i dzieci. Kończyłam też socjoterapię, która głównie skupia się na dzieciach, ale może być praktykowana z osobami
Nie wiem, czy zdecyduję się na kolejne 4 lata studiów w konkretnym nurcie terapii (mam jeszcze inne plany).
Chociaż jestem bardzo introwertyczna, to widzę siebie w pracy z grupą – wsparcie rodziców dzieci z autyzmem (mój syn ma Zespół Aspergera), wsparcie rodziców ogólnie – psychoedukacja, itp. Myślałam o pracy w poradni i własnym gabinecie.
2. Zmienisz zawód czy studiujesz dla swojej wiedzy?
Studiuję, żeby zostać psychologiem i dla swojej własnej satysfakcji. Zamierzam wykorzystać mój nowy zawód, zwyczajnie zmienić pracę.
Ostatnio pani na wykładzie, w trakcie zapoznawczej rundki, zapytała, czy studiuję dla siebie, samorozwoju, bo zna takie osoby. Nie jest to nic dziwnego. Psychologia przydaje się wszędzie, serio.
3. Czy słyszałaś o psychologii w 3,5 roku na SWPS?
Słyszałam i teoretycznie mogłabym taką psychologię kończyć, wcześniej kończyłam filologię polską.
Nie zdecydowałam się, bo:
- finanse – dojazdy i na studia
- opieka nad nastolatkami. Mój mąż pracuje jako kierowca, jego wyjazdy obejmują również weekendy. Uważam, że któryś rodzic powinien być w pobliżu.
- niedoczas – gdy zaczynałam studia pracowałam zmianowo, również do godz. 22. Nie wyobrażałam sobie, że mogłabym pogodzić wszystko z dojazdami.
Gdybym mieszkała w innym mieście, pewnie taką opcję bym rozważała.
Nie umiem się wypowiedzieć, jak jest na SWPS, bo znam tylko 2 osoby, które tam studiowały/studiują. Słyszałam, że lekko nie jest, ale chętnie dowiem się, jak jest. Jeśli masz jakieś “przecieki”, napisz w komentarzu – przyda się innym.
4. Jakie wymogi trzeba spełnić, żeby dostać się na psychologię?
Wymogi znajdują się na stronie uczelni- wraz z przelicznikami dla starej i nowej matury. U mnie na uczelni brano pod uwagę oceny z matury z języka polskiego, języka obcego i z biologii.
5. Czy dam radę?
Nie wiem, zwyczajnie nie wiem, jak jest u Ciebie.
Ja lubię sobie myśleć o tym, co z tymi moimi zasobami zrobiłby ktoś inny. Lubię podglądać innych – pisarzy na przykład. Wychodzi mi z tego podglądania to, że można wiele zdziałać, jeśli coś jest dla nas ważne. King pisał pomiędzy dwiema robotami. Kobiety pisały na stołach w kuchni. Dzieci odbierane z przedszkola w pidżamach… Polecam “Jak oni pracują” 🙂
Moim zdaniem trzeba sobie odpowiedzieć na kilka pytań:
- jak bardzo chcę zostać psychologiem?
- czy wiem, czym jest psychologia i co obejmują studia?
- co mogę poprawić w mojej organizacji, żeby było mi lżej studiować?
- jak mogę o siebie zadbać, żeby zdrowie mi nie szwankowało?
Nie znam całego “zaplecza” domostw moich koleżanek i kolegów, tego, jakie mają wsparcie, ale kilka słów… Dzieci nam się na studiach porodziły 🙂 Mamy matki i ojców, z więcej niż jednym dzieckiem, samotne matki też. Matki pracujące na 2 etatach. Osoby pracujące na zmiany. Czy to w jakiś sposób pomoże Tobie w podjęciu decyzji?
Trochę jest tak, że jak się zacznie, to jakoś tak od zjazdu do zjazdu – kula się.
Organizacja i zdrowie…
Warto upraszczać, co się da. Gotować i mrozić, wyrabiać dobre nawyki – te sprawy 🙂
Osobiście mam wiele problemów zdrowotnych, z czego najbardziej dokucza kręgosłup i astma, ale na studia najbardziej przekłada się mój słaby wzrok, konkretnie: jednooczność i zwyczajnie starość 🙂
Do tego wiadomo, menopauza za progiem, dziury w pamięci.
Wszystko jest do przejścia, ale bez dbania o siebie to słabo ze studiowaniem. Poza tym w pomocy innym jest tak: najpierw Ty. Jak podczas wypadku. Martwa nikomu nie pomożesz. Chora czy cierpiąca pomożesz mniej albo wcale.
Ja, choć gruba, staram się ruszać i biorę regularnie leki. Jak dają mi skierowanie na rehabilitację, to idę. Bo najpierw ja.
Ale żeby nie było tak pięknie, to wiedz, że zrezygnowałam z zumby, co na pewno mi z kilogramami nie pomogło. Zerknij: Kolejny rok, nowe refleksje
6. Z jakich książek korzystaliście na zajęciach?
O książkach pisałam trochę w postach o pierwszym roku studiów, o angielskim i biologii też (najczęściej dostaję pytania o te 2 przedmioty). Zerknij:
Zachęcam Cię do zajrzenia do wpisu o tym, jakie książki czytać przed studiami:
Nie wszystkie to książki psychologiczne – psychologia to nauka o człowieku, więc wszystko, co o człowieku, jest pomocne 🙂 Na przykład czytam teraz o lady Di.
7. Psychologia po czterdziestce – czy chęci wystarczą?
No powiem tak. Z jednej strony same chęci to za mało. Z drugiej: od chęci się zaczyna, prawda?
Zawsze powtarzam, że lepiej spróbować i rzucić niż całe życie sobie wyrzucać, że się nie spróbowało. Zwłaszcza gdy temat już któryś rok nas trzyma.
Na pewno warto sprawdzić, czym jest psychologia. Że to nie takie piti-pitu, ale poważna nauka. Zerknij do moich wpisów.
8. Praca i studia – jak to połączyć?
Bywa ciężko, po ludzku napiszę. Są dni, że wciągam serial, bo mam potrzebę resetu. Są lepsze dni. I te całkiem dobre. Z siedzeniem do północy, bo trzeba oddać zadanie.
Pracuję nad dobrymi nawykami: odkładanie na miejsce, rozkładanie prania na bieżąco. Wiem, elementarne rzeczy, ale z natury jestem bardzo niepoukładana w sprawach domowych. I bardzo twórcza, gdy coś mnie porwie.
Gdy zaczynałam studia, pracowałam na zmiany. Jestem leniwa, więc bywało, że wykopywałam młodzież z domu i jeszcze trochę drzemki, jeszcze tylko… I tyle czasu zostawało, że tylko szybki obiad dla chłopaków i już trzeba wychodzić na autobus. I powrót przed 23. To były ciężkie czasy. Przedmioty też wtedy były te najbardziej wymagające. Jeśli dałam radę, to chyba jest to do ogarnięcia?
9. Kursy, szkolenia – czy coś polecasz?
Będę kiepskim doradcą, bo jestem już niejako ukierunkowana w kursach. Przez kilka lat czytania książek (głównie z GWP) – wybieram kursy z konkretnych nurtów – śledzę profil Sabiny Sadeckiej i u niej szkolę się z terapii akceptacji i zaangażowania. Ale to mocny nurt, nie dla wszystkich, nie na początek drogi z psychologią. Warto więc najpierw zobaczyć, co najbardziej pociąga. I tu można czytać dobre książki, uczestniczyć w darmowych webinarach, choćby z SWPS.
Spróbuję podsumować, które strony proponują fajne wykłady. Ale to już na inny wpis 🙂
10. Psychologia po czterdziestce – “co Ciebie utwierdziło w tym, że to dobra droga?”
Matematyka.
Wyliczyłam, ile lat zawodowej drogi przede mną. Zapytałam siebie: serio? To chcesz robić w życiu? I mi wyszło, że psychologia po czterdziestce ma sens (a podczas studiów utwierdziłam się w tym).
Obserwacja ludzi wokół: tata aktywny do ostatnich dni – grał w orkiestrze, teatrze.
Przypadkowy artykuł o Mary Hobson.
Ewa Woydyłło.
Trochę jest tak, że kiedy już coś postanowisz, to świat ci sprzyja. Serio, serio.
Jeśli masz pytania – śmiało, zostaw komentarz 🙂
Jeśli masz doświadczenia, pisz – przyda się wszystkim przyszłym studentom.
Kurna, zmieńmy trochę to myślenie o studiowaniu w późnym wieku, dobrze?