Jak widzisz minimalizm w codziennym życiu? Bo dla mnie to narzędzie do ogarniania życia 🙂 Mam nawet swoją instrukcję użytkowania. Ale najpierw będzie o worku. Idziesz?
Jak kupiłam worek, co był nie do zastąpienia
Uwielbiam kajaki. Korzystam, kiedy mam okazję. Czasem tylko raz w roku.
Kilka lat temu wpadłam do sklepu Tchibo i tam zobaczyłam wodoszczelny worek, taki właśnie na kajaki. Coś może z 59 zł. Wtedy miałam zapał, by na siłę zastępować rzeczy tym, co mam już w domu. Więc wyobraź sobie to poruszenie neuronów w mojej głowie. Jak zastąpić wodoszczelny worek tym, co mam już w domu? Reklamówką? Kupiłam ten worek.
Dopiero w tym roku worek naprawdę się przydał. Brałam go oczywiście na wszystkie kajakowe wypady, ale w tym roku przydał się naprawdę. Na serio.
Bez niego mogłabym pożegnać się z telefonem i paroma innymi drobiazgami. A, i kluczykami do auta.
Wywaliłam się z mężem a potem musiałam ganiać po rzece, by worek złapać. Wszystko w nim zostało suche.
Jak tak po tej rzece ganiałam, to nie czułam nawet bólu w łydce. Dopiero potem się okazało, że ta noga, to jednak cos nie teges, że zielona, granatowa i żółta ostatecznie, i że te ślady zostaną do końca życia. Taka wyprawa.
Pomyślałam też podczas tej kajakowej katastrofy, że oto nastąpił dzień, w którym TA RZECZ naprawdę się przydała. I jej funkcji nie spełniłaby żadna inna rzecz w moim domu. A przynajmniej żadna z tych, które podsuwały mi w sklepie szalejące synapsy.
Minimalizm w życiu codziennym to zwykłe narzędzie do ogarniania życia, jak wiele innych
Chociaż ten blog zaczynał się od postów o minimalizowaniu, to jednak przestałam zmierzać do minimalizmu w stylu “mam tylko 100 przedmiotów osobistych” i że to i tamto zastąpię tym i tamtym, co już mam. Albo pożyczę od sąsiada.
Przeszłam zwyczajną drogę minimalizowania. Było więc:
- sprzątanie szuflad i szaf,
- wyrzucanie i oddawanie ubrań,
- oddawanie i sprzedawanie książek.
Były też wpadki takie, jak zakup plastikowych kubków z podobizną Blunta.
Był wkurw, gdy umawiałam się na wymianki lub sprzedaż i ktoś nie przychodził.
Dziś stawiam raczej na to, by żyć zgodnie z potrzebami, spełniać marzenia i traktować minimalizm jako narzędzie.
Nic w tym wielkiego. Nie stoi za tym jakaś wielka idea. Jeno rozsądek, który mówi: mam za dużo, nie korzystam, to sprzedam, oddam, by mieć to, co mnie uszczęśliwia:
Nie uśmiecha mi się pożyczanie suszarki do grzybów czy sokowirówki, bo korzystam tylko kilka razy w roku. Korzystam i to jest dla mnie klucz. Szanuję inne podejście, jednak robię tak, jak mi wygodnie.
Więc minimalizm w codziennym życiu mam, ale na swoich zasadach
A nie wszędzie mi minimalizm pasuje. Czemu? Bo na przykład jestem sentymentalna i trochę zwariowana. Bo zbieram angielskie kubki, czasem i inne brytyjskie rzeczy. Bo nie wywalę żadnego fragmentu roślinki, który mogłabym przecież ukorzenić.
Więc w moim domu jest wieczny bałagan. Zawsze jestem “w drodze”.
- stoją pudełka, które wykorzystuję, gdy sprzedaję rzeczy.
- jest kosz z rzeczami, które sprzedaję.
- pudła z książkami, do których dokładam książki regularnie – czekają na swojego nowego właściciela
Jako że minimalizm postrzegam jako narzędzie, to i ćwiczę się w jego używaniu.
Czasem mam dosłownie mentalne odciski, bo nie, bardzo nie chcę oddać tej książki, ale przecież do niej nie wrócę, ale w zasadzie to zbieram na coś, czego będę używać z radością systematycznie. Doprawdy, mentalne odciski.
Ćwiczę się w nim, analogicznie, jak ćwiczę się w samodyscyplinie, by rozłożyć pranie zaraz po zdjęciu ze sznurków (3 lata) i wiem, że inni mają to poukładanie pewnie w genach. Ja nie.
A żeby móc zająć się sprawami ważnymi, to te mniej ważne też trzeba ogarnąć, nieprawdaż?
